Τα Χανιά και πιο συγκεκριμένα η Χαλέπα, η περιοχή των Δικαστηρίων και η πλατεία Γηροκομείου. Αυτό είναι το μέρος.

Εκεί που όταν βρίσκομαι η σκέψη μου μπορεί ελεύθερη να συνδυάζει μύθους με εικόνες, να ονειρεύεται και να τολμάει να προγραμματίζει.

Γλυκό, ήμερο τοπίο με παλιά νεοκλασικά και φοίνικες και αΐλαντους και μουριές... Τι μου θυμίζει τάχα ;

Μα ναι, φυσικά!... Την πόλη μου τ  ην Αθήνα αλλά και τον Πειραιά μαζί (λόγω της θαλάσσης) πριν από την ολοσχερή καταστροφή τους από το κύμα των αντιπαροχών που μας μεγάλωσε κατά την εποχή της Δικτατορίας, αλλά και το καινούργιο μετά τους Ολυμπιακούς του 2004, με τους αποχαρακτηρισμούς όλων των νεοκλασικών κτιρίων και την ανόρθωση των νέων οικοδομικών θηρίων, που κλείνουν τον ορίζοντα συνεχώς.

Οταν βρίσκομαι στα Χανιά και βλέπω ν' αλλάζουν κι αυτά λίγο λίγο, αλλά πολύ πιο αργά σε σχέση με εμάς σήμερα, νιώθω να γυρνώ πίσω στον χρόνο, να ξαναγίνομαι παιδί. Κι όταν γυρνάς πίσω αισθάνεσαι πως, αν κάνεις τη σωστή διαδρομή, ίσως και να μπορέσεις να κατανοήσεις τις ανεπαίσθητες κινήσεις του μυαλού που εμπόδισαν τη σωστή κρίση και μετέτρεψαν τη δική μου πόλη με τον υπέροχο αττικό της ουρανό σε ένα δημόσιο ψυχιατρείο κι εμάς σε ψυχασθενείς, που καθόμαστε το απόγευμα μέσα από τα κάγκελα των μπαλκονιών να βλέπουμε τους απέναντι να τριγυρίζουν στα δικά τους ελάχιστα εκατοστά χώρου και τον ορίζοντα να κονταίνει και να κονταίνει και να μας πνίγει την αναπνοή.

Και το χειρότερο απ' όλα, δεν θυμώνει πια κανείς. Κανείς απ' τη γενιά μου. Φαίνεται δεν έχουμε τη δύναμη, ή το κουράγιο... Ή μήπως το συμφέρον; Μόνο βλέπουμε και κρίνουμε ο ένας τη ζωή του αλλουνού... Και δεν σηκωνόμαστε ούτε μια βόλτα να πάμε μέχρι το παρκάκι στη Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου να δούμε τα παιδιά που φυτέψανε και φυλάνε τα δέντρα. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό!

Η γυαλινούπολη του μέλλοντός μας, η Αθήνα, ετοιμάζεται κι όποιοι δεν αρέσκονται στην αισθητική τής ντιζαϊνάτης μοντερνιάς, ή είναι αρκετά μεγάλοι για να τη συνηθίσουν, θα χαθούν μέσα στο πλήθος των αντανακλάσεων απ' τους καθρέφτες των κτιρίων. Θα διακτινιστούμε μες στη ζέστη κι εμείς και οι μνήμες και τα όνειρά μας, ξένοι μέσα σε μια άγνωστη πόλη.

Κάποιοι φεύγουν για την Ευρώπη - Παρίσι, Βερολίνο, Βαρκελώνη.

Κάποιοι πηδάνε απ' το μπαλκόνι.

Κάποιοι πλουτίζουν και ξεχνούν.

Κι εγώ κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου τη Χαλέπα στα Χανιά, τον Μάρκο και τη Φωτεινή, τη θεία Νίκη, την κυρία Ελένη, τον Κώστα και την Αθηνά και τόσους άλλους.

Προσπαθώ να επιστρέφω εκεί όσο γίνεται συχνότερα για να θυμάμαι την Αθήνα μου και μάλιστα καλύτερη, με τη θάλασσα πιο κοντά της, και την Καλαμωτή, τη Βίλα Κούνδουρου και τα Ταμπακαριά και την Αγία Μαγδαληνή, το σπίτι του Βενιζέλου... Εκεί υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι ζωντανό πόλης νεοκλασσικής δίπλα στη θάλασσα... Για πόσο;

ελευθεροτυπία 01082009