Τα βουνά της Κρήτης σχηματίζουν μεγάλης ποικιλίας γεωλογικούς σχηματισμούς, μικρές λεκάνες, κοιλάδες, φαράγγια, σπήλαια και οροπέδια. Ανήκουν στο Δειναροταυρικό τόξο, που ξεκινά από τις Δειναρικές 'λπεις και περιλαμβάνει τους μεγαλύτερους ορεινούς όγκους της χώρας. Στα δυτικά της Κρήτης βρίσκονται τα Λευκά Όρη ή Μαδάρες, με ψηλότερη κορυφή τις Πάχνες (2.453 μ.).

Στο κεντρικό μέρος του νησιού ορθώνεται ο Ψηλορείτης ή Ίδη, το ψηλότερο ορεινό συγκρότημα της Κρήτης, με ψηλότερη κορυφή τον Τίμιο Σταυρό ( 2.456 μ.), ενώ στα ανατολικά βρίσκεται η Δίκτη ή Λασιθιώτικα βουνά με ύψος 2.148 μ. Εκτός από αυτές τις μεγάλες οροσειρές υπάρχουν και χαμηλότεροι άλλοι ορεινοί όγκοι, όπως ο Κέδρος (1.777 μ.), η οροσειρά του Κουλούκωνα ή Ταλλαία Όρη, όπως ήταν γνωστά από την αρχαιότητα, το όρος Κόφινας (1.231 μ.) και τα Όρη της Σητείας με ψηλότερες κορυφές υψόμετρου 1.320 μ. και 1476 μ. Τα βουνά της Κρήτης είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους σκεπασμένα από δάση. Τα τελευταία χρόνια έχουν προκληθεί μεγάλες καταστροφές από τις πυρκαγιές και την εντατική εκμετάλλευση της ξυλείας με αποτέλεσμα η πυκνότητα τους να έχει σημαντικά μειωθεί. Ωστόσο διατηρούνται τα δάση της Ρούβας, στο όρος Ίδη και το δάσος Σελακάνο, στη Δίκτη. Σίγουρα όμως, το πιο όμορφο δάσος του νησιού είναι το περίφημο φοινικόδασος του Βάι, όπου τα φοινικόδεντρα φτάνουν μέχρι τη μαγευτική παραλία προσδίνοντας στο τροπικό τοπίο μια μοναδική φυσική ομορφιά.